Op een donderdagmiddag rijd ik naar een, voor mij, nieuwe leerling. Hij heeft al wat dyslexiebehandelingen gehad maar wacht na het vertrek van zijn vorige behandelaar al een tijdje op een nieuwe behandelaar. Dit is het verhaal van Ilona van Leeuwen, dyslexiebehandelaar.
Stroef begin
Een aandoenlijk jochie van 10 jaar oud reageert als ik zijn naam noem. Zonder iets of iemand te veroordelen; aan zijn houding is te merken dat hij duidelijk al veel gezichten heeft gezien tijdens zijn schoolcarrière. De eerste sessies verlopen stroef. Alles wat ik zeg is volgens hem niet waar of hij zegt, al lachend, precies het tegenovergestelde van iets wat ik hem vertel. Alles aan zijn houding zegt: “Eerst zien, dan geloven met jou.” Hij begrijpt überhaupt niet goed wat hij bij mij doet. “Ik ben al bij het ‘taxiwoord’ hoor”, zegt hij als ik met hem in de module ‘woorden met een f of v’ wil oefenen. Onder zijn opdrachten schrijft hij de eerste weken steevast ‘makky’. Hij zet de opmerking kracht bij door te zeggen: “Juf, het was echt véél te makkelijk.” De antwoorden laten iets anders zien. Ik reageer neutraal en we herhalen steeds een stukje van de stof. ‘Hmmm’, denk ik bij mijzelf. ‘Dit is een traject met hindernissen.’ Ik probeer op een luchtige manier raakvlakken te vinden. Hoewel het voor mij totaal niet uitmaakt waar iemands spreekwoordelijke wieg heeft gestaan, merk ik dat onze achtergronden wel heel verschillend zijn. Ik ben zo Hollands als je het kunt bedenken en kom uit een klein dorpje in de polder. Door zijn aderen stromen andere culturen en hij begrijpt keer op keer niet waarom ik steeds zo ‘klaag’ over de drukte in de stad, onder andere wanneer ik weer eens geen parkeerplek kan vinden en dan ietsiepietsie te laat bij hem aankom.
FIFA
Op een dag vertelt hij over FIFA, een spel dat hij speelt op de PlayStation. Mijn radars beginnen op volle toeren te werken. Wacht even, FIFA zei hij? Ik zie de grote, witte computerkast voor mij die bij ons thuis op het bureau stond, met daarnaast de Cd-roms. Laat daar nou net FIFA ’98 tussen gezeten hebben. Een computerspel waarvoor ik mij, niet geheel vrijwillig, regelmatig leende als tegenstander voor mijn iets jongere broertje. Hoewel het spel tegenwoordig natuurlijk veel meer opties heeft en grafisch sterk verbeterd is, blijft de essentie hetzelfde. Het blijkt de perfecte ingang bij deze leerling. Ik heb helemaal ‘kassa’ als ik hem laat zien hoe een computer er in die tijd uitzag. Hij giert van het lachen: “Hahahaha juf, dat ziet er écht niet uit hoor!” Samen met het spel ‘kaart, woord bel’ lijk ik de succesformule tot het maken van contact te hebben gevonden.
Geitjes
Zo oefenen we iedere week en we werken hard. Ik leer hem over ‘luchtwoorden’, ‘langermaakwoorden’ en ‘klankgroepenwoorden’. Hij leert mij wie Haaland is, wat Prime drink is en dat de functie ‘zaklamp’ gewoon standaard op mijn smartphone staat. Voor mij, zo atechnisch als wat, dé ontdekking van het jaar. Ik leer hem vervolgens over ‘zoemend lezen’. Hij vertelt mij over wat hij in de klas geleerd heeft, zoals het gezegde: “Wie goed doet, goed ontmoet” en de oermens. We moeten lachen om elkaars verhalen en ik kijk er steeds meer naar uit om naar hem toe te gaan. Op een dag vertel ik hem dat mijn moeder dwerggeitjes heeft maar dat er ergens in de afgelopen maanden een ‘ongelukje’ gebeurd is, waardoor het aantal nu vermenigvuldigd is. Hij ligt nog net niet op de grond van het lachen bij het aanhoren van dit verhaal en het zien van een foto. Het is een hilárisch tafereel. We besluiten samen om de jonge geitjes te dopen tot Ronaldo, Messi en Neymar.
En zo komt het dat hij op een dag zuchtend binnenkomt en zegt: “Juf, ik vond de opdrachten afgelopen week toch wel lastig.” Ik glimlach en zeg: “Dat is niet erg. Super goed dat je het aangeeft. We gaan er samen naar kijken, dan leg ik het nog een keer uit en gaan we weer samen oefenen.” Van binnen spring ik een gat in de lucht. “Yes! Hij geeft aan dat het lástig was!” Wat een prachtige groei! ‘Makky’ blijkt in de maanden daarna definitief van de baan.
Uit het oog, niet uit het hart
Inmiddels heb ik afscheid moeten nemen van deze leerling en ik mis zijn verhalen. Werken als dyslexiebehandelaar bij Leestalent (redactie: onze partner bij dyslexiebehandelingen) is werken vanuit het hart. Je groeit als behandelaar met je leerlingen mee. Je geeft ze een stukje van jou, zij geven jou een stukje van hen. Op naar de volgende leerling. Wat gaat hij mij leren vandaag?
Kinderen hebben jou nodig
Ben jij ook dyslexiebehandelaar en wil jij kinderen een stapje verder helpen? Lees hier hoe dat kan.
